Biczownicy

Pieter van Laer,  zwany Il Bamboccio (1582/92– po 1642)

(większy)

Jako rdzeń drzewa w korze swej zamknięty...

Jako rdzeń drzewa w korze swej zamknięty,

Żyję samotny tutaj i ubogi,

Jak duch w naczyniu czarami zaklęty.

Na lot w mym ciemnym grobie mało drogi,

Jeno pająki pracują w zawody,

Jak gdyby tkackich czółenek tłum mnogi.

U drzwi mych piętrzą się odchody.

Czy winogrona zjadł, czy medycynę,

Tutaj załatwia swe wygody.

Kto koty, ścierwo, nocniki, grat stary

Wyrzuca, niech się na mój kąt domowy

Ze mną się nie mienia, bo znajdzie te dary.

W ciele jestem taki słaby i niezdrowy,

Że gdy ulżenia wiatrom chęć mnie ima,

Bym chleb zatrzymał lub ser, nie ma mowy.

Kaszel i katar przy życiu mnie trzyma;

Jeżeli wzdęcie nie odejdzie dołem,

Zaledwo oddać mogę dech ustyma.

Chromy, złamany i zbity mozołem

Żywota jestem; śmierć moja gospoda,

Gdzie żyję i gdzie stołuję się społem.

Smutek to moja jedyna pogoda,

Spoczynkiem moim niedola wśród bóli;

Kto cierpień szuka niech mu Bóg ich doda.

Śmiałbyś się widząc mnie w święto Trzech Króli

I tych pałaców rząd, który się puszy,

Wobec ubóstwa dachu, co mnie tuli.

Popiołów serca miłość już nie ruszy;

Jeżeli większy ból mniejszy uśmierza,

Dobrze podcięte są skrzydła mej duszy.

Głos mój jak szerszeń w naczyniu uderza,

Kości i żyły mam w skórzanym worze,

Smoły pigułki trzy w wnętrzu pęcherza.

Oczy zmętniały i spełzły w kolorze,

Zęby w klawisze instrumentu mienię,

Bo głos z ich ruchem dopiero wyjść może.

Musi oblicze me siać przerażenie;

Sama ma szata chociaż dłoń oszczędza

Kija, z suchego siewu kruki żenie.

W jednym mym uchu pająk sieć rozprzędza,

W drugim mi śpiewa świerszcza nocna zwrotka;

Charczę z kataru, który sen odpędza.

Amorze! Muzo! Groto kwiatów słodka!

Bazgroty, trąbki do pieprzu, do licha!

Precz, do rynsztoka z wami, do wychodka!

Po cóż lepiłem lalki, gdy kres czyha

Na mnie, jakiego doznał człek, co w sile

Przebywszy morze, potem w bagnie zdycha.

Sztuka wielbiona, w której miałem tyle

Sławy, do tego przywiodła mnie przecie:

W obcej się służbie, starzec biedny, chylę.

Jestem zniszczony, gdy mnie śmierć nie zmiecie.

Michelangelo Buonarroti (6 Marzec 1475 – 18 Luty 1564)

tłum. Leopold Staff

Requiem Aeternam

bracia prawie wszyscy

Napoli